Συμπεριφορά
Ένα από τα θέματα που μπορεί να απασχολήσει τον εκπαιδευτικό, όταν σχηματίζει τις ομάδες, είναι που θα εντάξει τον απομονωμένο μαθητή, τον υπερκινητικό, τον επιθετικό, γενικότερα το μαθητή που για διάφορους λόγους δεν είναι αποδεκτός από τους συμμαθητές του. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο εκπαιδευτικός συζητά με τους μαθητές μιας ομάδας που εκτιμά ότι έχουν τις δεξιότητες να "διαχειριστούν" τον προβληματικό μαθητή και τη διάθεση να τον αποδεχτούν. Συζητά μαζί τους ιδιαιτέρως, τους παροτρύνει να δεχτούν το συγκεκριμένο μαθητή στην ομαδα τους και τους δίνει οδηγίες σχετικά με τον τρόπο που θα μεθοδεύσουν τη συνεργασία.
Επίσης, προσεγγίζει και τον προβληματικό μαθητή και προσπαθεί να τον πείσει ότι μπορεί να τα καταφέρει και ότι θα έχει και ο ίδιος όφελος αν συνεργαστεί.
Παιδιά με άκρως αντίθετα χαρακτηριστικά συμπεριφοράς αποφεύγεται να μπουν στην ίδια ομάδα. Ακόμη, δυσλειτουργική θα είναι μια ομάδα, αν όλοι οι μαθητές που την απαρτίζουν έχουν κοινά χαρακτηριστικά στη συμπεριφορά τους, είναι δηλαδή όλοι υπερκινητικοί ή όλοι εριστικοί ή όλοι δειλοί ή όλοι αναποφάσιστοι.
Υπάρχουν επίσης και οι μαθητές που προτιμούν να εργάζονται ατομικά. Ο εκπαιδευτικός θα μπορούσε να τους επιτρέψει να μην ενταχθούν σε ομάδα, αλλά ο στόχος του θα πρέπει να είναι να πείσει τους εν λόγω μαθητές να συνεργαστούν. Για το λόγο αυτό εφαρμόζει ορισμένες τεχνικές, όπως να επιβραβεύει τις ομάδες για τη συνεργασία, να προτείνει ελκυστικές δράσεις, να προτείνει στις ομάδες δράσεις μικρής διάρκειας, ώστε ο αντιδραστικός μαθητής να γνωρίζει ότι αν συνεργαστεί θα είναι μόνο για λίγο και ότι σύντομα θα εργαστεί και πάλι ατομικά.