Σύντομη ιστορία της ομαδοσυνεργατικής διδασκαλίας
Η πρακτική εφαρμογη της εργασίας των μαθητών σε ομάδες έχει τις ρίζες της αρκετούς αιώνες πίσω. Ο Comenius (1592-1679), αν και πρωτεργάτης της μετωπικής διδασκαλίας, είχε την άποψη ότι οι μαθητές θα μπορούσαν να ωφεληθούν αν δίδασκαν και διδάσκονταν από άλλους μαθητές.
Στα τέλη του 18ου αιώνα, ο Lancaster και ο Bell στην Αγγλία εφάρμοσαν εκτεταμένα τη διδασκαλία και τη μάθηση των μαθητών σε ομάδες και η ιδέα αυτή υιοθετήθηκε αργότερα σε σχολεία της Νέας Υόρκης, στις αρχές του 19ου αιώνα (1806). Ένθερμος υποστηρικτής της εργασίας των μαθητών σε ομάδες υπήρξε αργότερα στην Αμερική ο Parker, τις τρεις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα, ο οποίος προχώρησε σε συστηματική εφαρμογή της στα δημόσια σχολεία.
Ακολουθώντας τα βήματα του Parker, o Dewey ίδρυσε το 1896 το Πειραματικό Σχολείο στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου, για την πρακτική εφαρμογή των παιδαγωγικών του ιδεών. Ο Kilpatrick, μαθητής του Dewey, πρότεινε το 1918 τη μέθοδο των σχεδίων εργασίας (project), για την πραγμάτωση των οποίων συνεργάζονταν οι μαθητές σε ομάδες.
Ο Lewin (1940) υποστήριξε τη δυναμική των ομάδων και τα θετικά αποτελέσματα της συνεργασίας και αργότερα οι μαθητές του Deutsh και Lippitt (1960) υιοθέτησαν στην πράξη τις θεωρητικές απόψεις του. Στο γερμανικό χώρο, αρκετοί παιδαγωγοί έκαναν προσπάθειες για διδασκαλία με ομάδες.
Τη συστηματική κατά ομάδες εργασία σε χειρωνακτικές δραστηριότητες αλλά κυρίως στη διδασκαλία εφάρμοσε στα σχολεία ο Βέλγος Decroly (1871-1932). Στη Γαλλία, προώθησε τις συνεργατικές δημιουργικές δραστηριότητες ο Cousinet, από το 1917. Στην πρώην Ε.Σ.Σ.Δ, η εργασία σε ομάδες μελετήθηκε και προβλήθηκε από το Ρώσο Makarenko (1888-1939).
Στην Ελλάδα, η διδασκαλία και η μάθηση σε ομάδες υποστηρίχτηκε, στο πνεύμα του σχολείου εργασίας, από τους Δελμούζο (1930), Ζομπανάκη (1959), Παπαμαύρο (1952), καθώς και από άλλους προοδευτικούς παιδαγωγούς στη συνέχεια.
Από το 1930 πάντως, άρχισε να κυριαρχεί το ανταγωνιστικό πνεύμα στα σχολεία και η εφαρμογή των συνεργατικών μοντέλων σταδιακά ατόνησε παγκοσμίως. Η συνεργασία των μαθητών σε ομάδες επανήλθε επανήλθε, ως παιδαγωγική αξία και ως διδακτική πράξη, από τη δεκαετία του 1960. Από τη δεκαετία του 1970 αρχίζουν να διεξάγονται αρκετές σχετικές έρευνες και να εφαρμόζονται πλέον συστηματικά μέθοδοι διδασκαλίας που έχουν σαν βάση τη συνεργασία των μαθητών σε ομάδες, αρχικά στις Η.Π.Α, αργότερα στο Ισραήλ και στη συνέχεια στην Ευρώπη και στην Αυστραλία.
Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στις ομάδες τη δεκαετία του 1990 στη Σιγκαπούρη, την Ιαπωνία, τη Φιλανδία και τις Βαλκανικές χώρες. Στην Ελλάδα, η εργασία των μαθητών σε ομάδες, στην τυπική και άτυπη μορφή της, προτείνεται στα Νέα Αναλυτικά Προγράμματα Σπουδών (2002) και προωθείται στα σχολεία, μέσα από τα διδακτικά εγχειρίδια.